ศักยภาพทางการค้าและโอกาสทางการตลาด การส่งออกผลิตภัณฑ์หมอนและที่นอนยางพาราไทยในตลาดประเทศเวียดนาม

Abstract

ยางพาราเป็นพืชเศรษฐกิจที่สำคัญชนิดหนึ่งของประเทศไทย พบว่ามีเกษตรกรและผู้ที่ทำธุรกิจเกี่ยวกับยางพาราประมาณ 1 ล้าน ครอบครัว รวมเป็นจำนวนไม่น้อยกว่า 6 ล้านคน และเนื่องจากยางพาราเป็นวัตถุดิบที่สามารถนำไปแปรรูปเป็นผลิตภัณฑ์อื่นๆ ได้ และสามารถ นำมาใช้ในอุตสาหกรรมต่างๆ ได้หลากหลาย เช่น สินค้าประเภท ยางล้อ ยางยืด กาว ตั้งแต่ปี 2534 เป็นต้นมา ประเทศไทยเป็นประเทศที่ส่งออก ยางพาราและผลิตภัณฑ์ยางพาราเป็นอันดับ 1 ของโลก การสร้างมูลค่าเพิ่มให้แก่ยางพาราเป็นอีกหนึ่งทางเลือกที่ดี โดยเฉพาะการแปรรูปเป็นที่นอน และหมอนยางพารา เนื่องมีกระบวนการผลิตที่ไม่ยุ่งยาก มีเทคโนโลยีรองรับ และสามารถผลิตเป็นผลิตภัณฑ์ที่มีจุดเด่นที่ตรงตามความต้องการของลูกค้าคือ มีความยืดหยุ่น รองรับสรีระได้เป็นอย่างดี และมีเทคโนโลยีระบายอากาศทำให้หมอนไม่อับชื้น ดังนั้นการพัฒนาการแปรรูปยางพาราเป็น ผลิตภัณฑ์ที่นอนและหมอนยางพาราเป็นอีกตัวเลือกที่สำคัญ ถือว่าเป็นอุตสาหกรรมที่มีบทบาทสำคัญทางด้านเศรษฐกิจ ทั้งด้านการพัฒนาการเกษตร สนับสนุนเกษตรกร และสร้างอาชีพให้กับผู้ประกอบธุรกิจเกี่ยวกับอุตสาหกรรมการแปรรูปยางพารา โดยในการศึกษาครั้งนี้จะมุ่งเน้นไปที่การส่งออกในประเทศเวียดนาม โดยประเทศเวียดนามเป็นประเทศที่มีการเกษตรคล้ายคลึงกับประเทศไทย เนื่องจากมีสภาพทางภูมิศาสตร์และภูมิอากาศ คล้ายคลึงกับประเทศไทย และปัจจุบันประเทศเวียดนามได้มีการส่งออกสินคา้ทางการเกษตรเป็นอันดับต้นๆ อีกด้วย จากการการสืบค้นข้อมูลและ รวบรวมข้อมูล (Secondary Data) และนำเสนอในรูปแบบของข้อมูลทางสถิติ และวิเคราะห์บทสัมภาษณ์ผู้ประกอบการสหกรณ์ยางพารา พบว่า สถานการณ์การส่งออกผลิตภัณฑ์หมอนและที่นอนยางพาราของไทยอยู่ในเกณฑ์ปานกลางถึงดี นับว่าเป็นโอกาสในการส่งออกไปยังประเทศเวียดนาม ซึ่งสามารถใช้จุดแข็งและโอกาสในการสร้างกลยุทธในการแข่งขัน และปรับแก้ไขในส่วนจุดอ่อน รวมไปถึงป้องกันอุปสรรคที่จะเกิดขึ้นได ้และจากการวิเคราะห์ศักยภาพในด้านการส่งออกผลิตภัณฑ์หมอนและที่นอนยางพาราของประเทศไทยไปยังประเทศเวียดนาม โดยเปรียบเทียบกับ ประเทศคู่ค้าหลักของเวียดนาม อย่างประเทศจีน และ ประเทศมาเลเซีย พบว่าประเทศไทยมีศักยภาพด้านการส่งออกผลิตภัณฑ์หมอนและที่นอนยางพาราต่ำกว่าอีก 2 ประเทศที่ทำ การเปรียบเทียบ เป็นผลมาจากประเทศไทยยังไม่มีการสนับสนุนการผลิต การวิจัย และการส่งออกจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้องอย่างเพียงพอ อีกทั้งยังต้องมีการพึ่งพาท่าเรือการขนส่งของต่างประเทศอีกด้วย